Daarbij komt ook nog het stuk spirituele bypass hieraan te pas dat je als je diep werk verricht de dood kan zien als iets moois, iedereen gaat dood (’though’) en hoe spiritueler je bent hoe meer je haar kan zien als iets moois, de overgang in het energetisch Zijn, de ongeziene wereld.

“Ik weet diep diep van binnen dat dit Is en ben ik talrijke ervaringen rijker die mij geholpen hebben in dit proces, echter is dit voor iemand die in rouw zit heel flauw gezegd een dooddoener”.

Ik voelde me in deze ‘spirituele wereld’ namelijk niet gehoord in mijn verlies, ik heb mij gehecht aan mijn broer, ik denk een heel menselijk iets, maar vanuit de spiri-teachers heb ik dan nog een weg te gaan.

Of er wordt te makkelijk gezegd ‘je moet hem loslaten’.  Ik wil dat helemaal niet zo. Ik wil en blijf me hechten aan mijn broer en het leven wat was. Vanuit die plek kan ik loslaten, kan ik dankbaar zijn, kan ik whatever ik wil…maar de essentie zit hm erin dat ik eerst gehoord en gezien wil worden in het verlies, in het aardse, in de pijn. Het doorleven en blijven voelen en dan komt het als vanzelf, een ontspanning. Ik geloof dat dit een leven lang doorgaat, de aardse pijn en het verlies, het zal veranderen en bewegen, omdat ikzelf verander.

Ik verander in en door de pijn, Ik transformeer, maar het verlies blijft want Sander komt niet meer terug in zijn lichaam. Hierin groeien, diep door mijn shit gaan, is vruchtbare bodem, het donker voedt, echter doet het ontzettend pijn, daar kan geen spirituele quote tegenop, flikker op gewoon. Ik wil de real shit.

‘De wijze vrouw’

Waarom nu denk ik, waarom nu de furie die fikt en niet meer getemd kan worden. Het is nu bijna 2 jaar verder…ik heb geprobeerd ‘goed’ te rouwen, het goed te doen, het juist te doen, elk boek en alles wel gedaan wat je kan doen in het pad van ‘vind jezelf’.

Het mooie is dat ik mezelf ook gevonden heb op dit pad, dat elke stap nodig was om nu hier aan te komen. Compleet op mezelf teruggeworpen, te zien dat mijn tactieken en overlevingsmechanismen niet meer werken, mij niet meer dienen, ze werken tegen…ik hou me in, gedeisd, hou mezelf voor de gek door het zo goed te doen. Fuck dat.

Ik voel mijn weerstand, mijn angst om volledig mijzelf te zijn, te mogen zijn van mezelf. Ik ben het brave meisje beu, ik ben helemaal niet braaf! Wil je echt weten hoe het gaat? Ik ben opengescheurd, mijn ziel is begraven in diep verdriet, zielsverlies, het reikt tot in de grote oneindige leegte, dat is waar ik verblijf, dat is waar ik ben, daarnaast probeer ik mee te doen en m’n kop overeind te houden in praat over files en het weer, daar is de furie, ik voel haar borrelen als een vulkaan, ik kan het niet meer, het is klaar, fuck die bullshit, ik ben er zo klaar mee.

Dit is geen veroordeling naar de mensen die hierover praten, heerlijk, lekker leven en laat dit je zorgen zijn. Ik veroordeel mezelf dat ik hierin in de oppervlakte blijf, mezelf tekortdoe, ik wil niet over de file praten, het interesseert me ook niet, ik wil verbinden, elkaar zien en als dat niet kan om welke reden dan ook, dan praat ik liever niet.

Kostbaar

Energie is kostbaar, het is leven, het is mijn leven. Ik zie hoe kostbaar mijn leven is, hoe kostbaar de tijd die ik met mijn broer had, hoe kostbaar de tijd is die ik nog met mijn ouders heb, mijn familie, met mijn dierbaren. Het is zo precious…Ik voel dat in elke cel vibreren. Dus ik kan niet meer in de bullshit van de ander leven, dan laat mijn furie van zich horen. Vanuit de diepte stroomt het omhoog, blokkeert mijn adem en ik wil alleen maar weg. Ik ga maar beter naar haar luisteren.

Zij is de wijze vrouw in mij, de feniks, vanuit haar sterf en word ik wedergeboren…opnieuw en opnieuw, een duizend doden, een proces wat doorgaat in oneindigheid, ik zou niet anders willen.