“Het veld van de dood ”

Is al lange tijd bij me. Het lijkt dat dat pas is gekomen sinds de dood van Sander, echter is het een rode draad door mijn leven. Altijd nieuwsgierig en zoekend naar antwoorden, zat ik altijd in de diepere vraagstukken en kon verdwijnen als ik naar de hemel keek. Echter was daarin altijd die disconnectie, een verloren deel in mij die het niet kon vinden. Dit heeft tot veel verdoving en vermijding gezorgd in mijn jongvolwassen leven. Een prachttijd en ook eenzaam. Iets wat in deze tijd alleen maar versterkt is, zo lijkt het, kijkende naar hoeveel jongeren het zwaar hebben.

De dood – die mij echt greep – in Nepal, waar ik de verbrandingen zag. In the face. Dit opende mij en was dat echt ‘het startpunt’ van alles wat ik nu doe. Ik begreep het toen alleen nog niet, ik wist wel dat ik hier de diepte vond waar ik naar zocht. Het is echt. Essentie en naar de kern van waarom we bestaan, wat doen we hier? Wat doe jij hier? Alle bullshit kon van me afglijden, daar zittende, starende naar de dood en de rouwenden. Wist ik, dit is mijn lot ook, op een dag…hoe ga ik zingeving vinden in de dagen die daar naartoe leiden? Waar gaat het nou echt over?

“Waar gaat het nou echt over?”

In mijn werk destijds sprak ik dagelijks over de dood. Ik werkte als accountmanager voor een farmaceutisch bedrijf. Ik gaf workshops over oncologische pijn en bijbehorende behandeling met opioïden. Het ging over kwaliteit van leven in de palliatieve fase. En kwaliteit van sterven. De zorg, met medewerkers die echt hart hadden om mensen te begeleiden in een systeem wat niet meer werkt. De motivatie dit te veranderen en de eerlijke gesprekken die daarop volgen hebben me geboeid, er zijn veel mensen die het anders willen. We zijn ver van de dood af komen te staan en het kan een aardige shock zijn als ze zich dan aandient. Voor mij in ieder geval.

 Ik denk dat je nooit helemaal voorbereid en klaar bent voor zoiets groots. Echter kan bij je sterfelijkheid zijn je wel openen voor je leven. En voor heel veel meer. Er valt veel weg in dit veld, drama en dagelijkse bullshit, het is er ineens niet meer.

Vorige week heb ik een cursus Stervensbegeleiding gevolgd. En mocht ik, opnieuw kijken, met nieuwe blik. Wat heb ik hier ontdekt, over mezelf? Wat ik wellicht kan geven…Het was voor mij veldonderzoek. Ik wil het weten, ik wil de diepte pakken.

De duik in een nieuw avontuur

Want ik weet dat de dood en rouw te veel onderdrukt zijn en daar hebben we last van. Dus duik ik in een nieuw avontuur, ik heb de antwoorden nog niet volledig maar weet dat dit weer een onderdeel was van mijn pad en zal ik de inzichten met je delen in volgende blogs.