“Vieren en rouwen, de eenheid”

In december ben ik 41 jaar geworden, het blijft me fascineren hoe toch bij elke viering de rouw komt kijken. Er zit aardig wat gelaagdheid in en ik probeer je mee te nemen hierin.

Want wat we willen is het leven vieren, ik weet hoe dierbaar het is, om weer een jaar te mogen leven en deze dag te vieren. De verwarring ontstaat bij mij, dat ik ontdek, dat naast het vieren, ook evenredig de rouw komt.

Hiermee laat de liefde zich zien, in de vorm van rouw.

“Liefde in de vorm van rouw”

Het oordeel van de maatschappij, op dat je deze dag ‘gelukkig’ moet zijn, of blij ‘moet’ zijn en dat ik daarmee het oordeel voel als ik rond deze tijd mijn rouw ook uit. Voel ik, dat daar wat van gevonden wordt. Dat trek ik me aan, waardoor ik het gevoel krijg dat, dit deel, de rouw, ondergeschikt is en er minder mag zijn.

Ik leer bij elke viering meer en meer dat hierbij mijn rouw zich laat zien en is het aan mij om dit te eren in plaats van te veroordelen. Hoe verhoud ik mij ertoe? In plaats van mijn omgeving die het lastig vindt om hierbij te zijn of in ieder geval het er helemaal te laten zijn, zonder te willen fixen.

Het is lastig, want ik wil juist ook verbinden hierin, dat bij viering het gemis extra groot is en voelt. En dat ik daar verdriet om heb. De omgeving die dit wat wegduwt…maakt dat de trigger in eenzaamheid weer geraakt wordt.

Het alleen dragen…En toch, voelde het deze keer steviger en minder alleen. Ik ben op mijn verjaardag naar de blokken gefietst, om daar mijn verdriet en gemis te voelen. Ervoor te openen, juist op deze dag.

Ervoor openen

Het was mistig en kon ik niet helder zien. Windstil. Het nodigde me uit om te zijn met wat is, in het moment. Ik hoef niet ver te zien, ik hoef alleen maar te vertrouwen dat het leven mij leidt als ik mijn hart open. Van binnen naar buiten. Mezelf toestemming geef te openen voor wat is.

Aangekomen bij de vissen zag ik de surfers in de mist. Het voelde zo verbonden, alles. Ze waren aan het spelen in de mist, golfjes die binnenrolden…zo sereen, de zee, het water, de beweging en het spel. Mijn tranen die stroomden en ik diepe liefde voelde voor mijn leven, hoe bijzonder het is en hoe mooi ik het vind hoe diep ik de liefde kan voelen voor mijn broer, zo dankbaar voor onze verbinding. En laat het me ook zien, hoe diep ik lief kan hebben, dat dit in mij zit. Het opent, op vele lagen.

Het is een gevoel van diep verdriet uitmondend in diepe dankbaarheid en bliss, een uitnodiging voor het leven. Te leven.

De rouw en de viering, het is de eenheid.

Het nieuwe

En dit hoort bij mij, ik zal hem altijd missen, juist als ik vier. Dat er volledig laten zijn geeft me rust en kan ik verbinden. Doe ik onze connectie eer aan. In plaats van dat ik het verdruk, omdat het er ‘niet’ mag zijn…

Opmerkingen als: ja en ook echt blij zijn he vandaag (‘ik ben blij’ : maar dit gevoel, lees: rouw) is er ook) Het bestaat naast elkaar.

Mijn verjaardag was een mooie oefening voor de verjaardag van mijn dochter vorige week. Ze werd 5 jaar. Ik kan nog steeds niet geloven dat er 4 jaar voorbij is gegaan waar mijn broer er niet bij is. Als ze 10 wordt, zal hij er ook niet zijn. En dat trof me diep dit jaar. Een besef, dat dit het nu is.

Mezelf de toestemming geven dit er ook te laten zijn was een ware opluchting en kon ik juist nog beter verbinding maken met het vieren…want de vergankelijkheid is er altijd, de waardering in het moment, het NU, is daarmee groots.

De tijd…elke keer weer zien vanuit een nieuw perspectief. Nieuwe lagen van rouw, het blijft in beweging en is het de vraag: ‘kan je meebewegen’? Of blijf je ergens hangen…

Wordt vervolgd….