“Zachte harde dagen”

Het is december en deze maand is de donkerste van het jaar. Het nodigt uit en ik voel het al aan mijn lichaam. Rust en verstilling. De contemplatie lonkt. Hoe is het geweest afgelopen jaar voor me, hoe voel ik me? De energie draagt me naar deze innerlijke plek van rust.

De buitenwereld is druk. Iedereen is druk. Ik hoor het om me heen en merk dat de energie flink omhooggaat. En dan is de keuze om mee te gaan of om te zakken. In de rust te blijven.

Een oud deel van mij wil meedoen en niet alleen zijn. Echter weet ik nu dat ik niet alleen ben. Ik denk dat soms, maar het is niet zo. In feite zijn we altijd alleen. Alleen in onze hoofden en onze lijven, fascinerend toch. En het is 1 van de grootste angsten, alleen zijn. We zijn het al.

Verbinden van onze innerlijke plek van Zijn, van aanwezig zijn. Niet vanuit de angst, maar vanuit de liefde en verbondenheid, daar ligt de magie.

Alleen zijn

Als ik stil word komt mijn verdriet omhoog, als ik stil word komt de dankbaarheid, open ik voor alles in mij. Ik sta toe in plaats van dat ik verdruk. Want de drukte verdrukt, die slaat dicht. De rust opent. 

Alle ballen in de lucht

Ik voel mijn harde werken. Alle ballen in de lucht. Ik voel dat mijn ‘normaal’ niet normaal is. Altijd de verantwoordelijkheid. Baan opgezegd, gestart voor mezelf, de onzekerheid, mijn 4-jarige dochter opvoeden, alleen. Fysiek weer opklimmen en sterk worden. Mijn sociale netwerk weer opbouwen. Er is zo’n enorme bezem door mijn hele bestaan gegaan. Er is werkelijk waar niks wat niet is aangeraakt door die bezem. Dat moet ik soms zien. Ik moet het verwerken. Dan kan ik ff niet door. Ik moet het eren. Mezelf zien in deze enorme transformatie, alvorens ik weer in beweging kom. Ik moet weten vanuit welke plek ik beweeg en waarom ik dat doe. Bewust leven en bewust de stappen zetten, liefdevol naar mezelf. Anders ga ik ploeteren, dat hou ik niet lang vol. Ik ben meer gaan denken op lange termijn, omdat ik alleen maar kleine stappen kan nemen. Iets met veel ballen in de lucht. 

Het brengt me altijd weer naar de essentie. Gezondheid, slaap, verbinding en focus op wat ik nodig heb om me goed te voelen. Daar ligt mijn aandacht en dat werkt goed. Wat heb ik nu nodig? Aan wie geef ik mijn energie? Waar ga ik mij op richten en waar ga ik mij op committeren…

 En deze dagen in december, is het dag voor dag…voelen in het moment. Ruimte houden voor mezelf. Dat de tranen zichtbaar mogen worden en de ontspanning in mijn lijf mag komen. Dat de verbinding in het moment mag ontstaan, vanuit de rust en met een open hart, aanwezig zijn. Vooral bij mijzelf.

 Mijzelf houden, in deze tijd. Eren. Het is ceremonie. Het is heilig. Mijn heilige ruimte eren en vanuit daar bewegen. Het opent naar een veld van bliss en dankbaarheid. De pijn als poort.

Wat een reis en wat doet het zeer en wat is ze mooi.

Het leven.