“Je hebt het alleen te doen”

Hoe vaak ik niet voorbij zie komen ‘je hoeft het niet alleen te doen’…ik begrijp vanuit waar het wordt gezegd, maar ik voel hm niet.

Ik heb het wel alleen te doen. Ik heb mijn verdriet te dragen, mijn boosheid ruimte te geven, mijn lach te toveren en mijn leven weer op te bouwen. Niemand gaat die stenen voor mij dragen. Dat heb ik zelf te doen.

Het voelt zo makkelijk, vraag hulp en je bent niet meer alleen. Echter denk ik dat je het wel alleen hebt te doen, niemand gaat jou zien in je grootste pijn want deze is zo uniek voor jou en jouw verhaal, dit kan alleen maar jij voelen. Het begint altijd bij jou.

Nu ik mijn leven weer opbouw zie ik tip voor tip voorbijkomen en eerlijk voel ik me dan niet gezien…, ik denk dan ja HALLO wie gaat mijn sociale leven weer op de rit brengen, dat kan alleen maar ikzelf. Dat start vanuit mij en een verlangen.

Dat is een proces, dat kost tijd. Het lijkt soms zo makkelijk, maar niemand ziet de achterkant. Je harde werken om je leven weer in nieuwe vorm te kneden. En dan is daar de aaiende hand van rouwland.

Ik heb wat afgezocht naar mensen waarin ik kon leunen, waarin ik me gezien voelde. Eerlijk…ik heb er maar 1 gevonden. Zij heeft de dood in de ogen gekeken. Ik ben dankbaar voor haar. Wij begrijpen elkaar, het is veilig en eerlijk.

Laat me

‘Je hoeft het niet alleen te doen’ is goed bedoeld zijlijn advies en het schept afstand. Ik voel ook een wijzende vinger, alsof ik niet mag dwalen en schrijnen in mijn verdriet, want ik hoef het immers niet alleen te doen. En een gebrek aan vertrouwen, want wat als het je ‘slecht’ gaat in ogen van de buitenwereld. In mijn donkerste dagen voelde ik ook de trekkracht van buiten, de zorgen om mij. Het was allemaal liefde, maar voor mij voelde het als een gebrek aan vertrouwen. Laat me. Ik moest ten diepste op mezelf vertrouwen. Op die val in het onbekende, in het donker.

Het belangrijkste is om gezien te worden in het NU, hoe donker het is bij diegene die lijdt, kan jij daarbij zijn, zonder te fixen? We hebben aan te moedigen in het donker, te vertrouwen en liefde te geven. Zacht te zijn en te voeden en verzorgen. De warme hand te zijn in iemands schoot. En niet te wijzen ‘je hoeft het niet alleen te doen’. Je doet het alleen, iedereen doet het alleen. In de kern. En vanuit daar zijn we samen, als we elkaar echt zien.

Ik moedig je aan alleen te staan in je pijn en verdriet en vanuit daar te verbinden met je omgeving, voor wie voor jou veilig voelt. Voor wie het hanteren kan.

Heilig verklaring

Verklaar je pijn en verdriet heilig en behandel het met zachtheid en respect. Je sluit jezelf niet af, echter ben je wel selectief. Dat is nou zelfliefde. Wie gun je jouw grootste pijn en liefde, wie kan je daarin zien?

Het is kijken vanuit ander perspectief. Ik geef jou graag je kracht, JIJ KAN DIT DRAGEN, hoe moeilijk dit ook is.

Als je daar hulpbronnen in nodig hebt, zeg dan JA en voel goed aan van wie je het medicijn wil ontvangen. Voel je je veilig, geborgen? Kan je ontspannen? Hoe voelt het daarna? Op je meest kwetsbare momenten in je leven is het essentieel dat jij je veilig voelt.

Je hebt het alleen te doen. Niemand gaat het voor je dragen. Ik wil wel die aanmoediging van de zijlijn zijn. Ja, je kan dit, draag je verdriet, ga kapot van ellende, laat het je tekenen. Word boos. Word verdrietig. Word zacht. Lach en huil. Luister naar jezelf. Naar jouw stem. Laat je niks wijsmaken. Je doet het goed. Hier en nu. Ben jij met en in je rouw, ik heb diep respect voor wat je ongewild allemaal voelt.

Ik geloof in je.