Feniks

De verdrukking van de feniks is mijn mind. My mind is something. Krachtig en sterk en ook zo vilein en stil, fluisterend stuurt ze me voorbij mijn meditatietempel de trap omhoog, ga maar lekker op bed Netflix kijken, vooral niet voelen, heb je niet verdiend, je verdient het om even lekker te verdoven en dat zegt mijn mind al 3 avonden achter elkaar…Ik loop door en gisteravond dacht ik ‘nu heb ik je, ik loop door maar ik heb je gezien’ daar is mijn bewustzijn.

Weerstand

HA! Hallo! Ik loop nog door (morgen ga ik echt zitten ‘haha’). Maar inmiddels is als ik dit schrijf, een dag later en is de furie ontwaakt…zo zie ik dat alles zijn functie heeft. Daarmee ook grote weerstand, hoe dieper de put, hoe groter de pijn, hoe groter is de wil en hang naar transformatie. De pijn is nodig, dat weet ik, ik wil haar…de pijn, anders gebeurt er niks, is het flat…ff chill natuurlijk, maar surfen doe je niet als het flat is. Dat doe je als er lekkere golfjes binnen rollen en dan het liefst zonder teveel mensen om je heen en met een zonsopgang of ondergang, in het moment, de eenheid voelen met de elementen, het water, het tij, de zee, de vogels en de vissen. Zo ook met mijn emoties.

Anker

Zoute tranen. Ik heb veel gesurft met San, hij nam me altijd mee, duwtje in de rug. Had ik wel nodig, kom Suus, we gaan! Ik mis het, dat duwtje, moet het nu zelf doen, shit! Ik moet al zoveel zelf doen, vond het zo fijn om die broer te hebben waar ik op kon leunen, altijd, een anker, niet normaal wat voor anker hij voor me was.

De waarde van de dood

De transformatie van de dood, het anker in mezelf zoeken, zonder hem. Ik ben volwassen geworden, speed course leven. Ik zie de waarde van het leven en de waarde van de dood.

Ik moet er niet aan denken 100 te worden of het eeuwige leven te hebben. Waarom we zo bang zijn oud te worden of dood te gaan begrijp ik ook niet zo goed…als je toch een mooie schone leeftijd bereikt van bijvoorbeeld 88, dan is het toch goed om te gaan lijkt me…vol geleefd, dankbaar, verlies gedragen en liefde gegeven, dan is het toch goed om door te gaan? Waarom houden we zo angstvallig vast aan het leven vanuit angst voor de dood, vanuit die angst vergeten we te leven, het is zo paradoxaal en zo waar.

‘Een dikke boot’

Terug naar de furie. Vanochtend aan het ontbijt kwam ze weer, de vulkaan, ik had een ontbijt klaargezet, ik zit dan een bakkie koffie te drinken en Liv kijkt filmpjes en haakt aan bij het ontbijt, het is chaotisch, maar ik zit soort van chill, ik wil dit moment van ‘rust’.

Echter ben ik het nu zo spuug beu om dit ‘alleen’ te doen, ik wil een leuke partner, waarmee ik wakker word, die die oven aan zet en met wie ik dat bakkie kan drinken, eindeloos kletsen op zondagmorgen.
De furie komt omdat ik zo alle jezus klaar ben met mijn eigen praat hierover, het alleen doen, ‘ik doe het wel alleen’ houding. Ik doe het graag alleen, echter vergeet ik ook dat dit een enorme survivalhouding is.

Na 11 weken zwangerschap vertrok de vader van Liv zonder iets te zeggen, tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij het niet kon. De geboorte van Liv heeft me zoveel liefde gegeven, ik heb mezelf gevonden door haar te dragen. Toen Liv 15 maanden was, was het 11 mei 2020. Die dag veranderde alles.

Ik had een zwarte periode, weet daar ook niet veel meer van, ik zag geen licht. Deze periode bestond uit overleven, ik weet niet hoe maar het is gelukt, het lukt. Ik  voel veel trots op ons hoe we dit gecheft hebben, freaking niet normaal was het en is het nog steeds soms, maar hey! Wij zijn een boot en we varen goed nu, het is een dikke boot. Sowieso.

Maar terugkomend op de man die ik mis in mijn leven en in dat van Liv. Ik vertel mezelf daar zoveel ‘verhalen’ over en dat doen anderen overigens ook; ik “was er niet klaar voor”, ik “stond er niet open voor”, ik ben “te onzeker”, ik ben nog niet ‘klaar’ (haha true story), ik ben nog niet slank genoeg, ik hou nog niet genoeg van mezelf (f*ck die ook, tuurlijk hou ik van mezelf en meer dan genoeg voor een leuke man).
En dan ook deze, ik heb een grote neus en dat is niet aantrekkelijk, niemand wil iemand met een grote neus (haha, oh mennn het is wat*) Het zijn al deze beperkende overtuigingen die deze heerlijke leuke man daadwerkelijk weghouden uit mijn leven.

Ik doorzie en voel de strengheid naar mezelf, de controle, de in-gehoudenheid in leven en het mezelf gunnen, ik ben er zo ongelofelijk klaar mee. Ik ben in mijn eigen verhalen en alle goed bedoelde adviezen gaan geloven waardoor ik dacht dat ik er nooit klaar voor zou zijn. Dus weg met die waardeloze lage zelfpraat.

Kom maar door met die hele leuke, lieve en grappige man die met mij gaat ontbijten, yes yes, good morning to you and me!

*(dus ff: grote neus, kleine neus, kleine borsten of grote, te dikke billen of te dunne, putten en veel of weinig haar…jeeezzzz who cares en wat doen we en ik toch moeliijk als mensen, fucking own it, je body & the juice die in je zit!)