Vrij zijn
De verdrukking van het vrij zijn, is mijn mind. My mind is something. Krachtig en sterk en ook zo vilein en stil, fluisterend stuurt ze me voorbij mijn meditatietempel de trap omhoog, ga maar lekker op bed Netflix kijken, vooral niet voelen, heb je niet verdiend, je verdient het om even lekker te verdoven en dat zegt mijn mind al 3 avonden achter elkaar…Ik loop door en gisteravond dacht ik ‘nu heb ik je, ik loop door maar ik heb je gezien’ daar is mijn bewustzijn.
Weerstand
HA! Hallo! Ik loop nog door (morgen ga ik echt zitten ‘haha’). Maar inmiddels is als ik dit schrijf, een dag later, ben ik ontwaakt…zo zie ik dat alles zijn functie heeft. Daarmee ook grote weerstand, hoe dieper de put, hoe groter de pijn, hoe groter is de wil en hang naar transformatie. De pijn is nodig, dat weet ik, ik wil haar…de pijn, anders gebeurt er niks, is het flat…ff chill natuurlijk, maar surfen doe je niet als het flat is. Dat doe je als er lekkere golfjes binnen rollen en dan het liefst zonder teveel mensen om je heen en met een zonsopgang of ondergang, in het moment, de eenheid voelen met de elementen, het water, het tij, de zee, de vogels en de vissen. Zo ook met mijn emoties.
Anker
Zoute tranen. Ik heb veel gesurft met San, hij nam me altijd mee, duwtje in de rug. Had ik wel nodig, kom Suus, we gaan! Ik mis het, dat duwtje, moet het nu zelf doen, shit! Ik moet al zoveel zelf doen, vond het zo fijn om die broer te hebben waar ik op kon leunen, altijd, een anker, niet normaal wat voor anker hij voor me was.
De waarde van de dood
De transformatie van de dood, het anker in mezelf zoeken, zonder hem. Ik ben volwassen geworden, speed course leven. Ik zie de waarde van het leven en de waarde van de dood.
Ik moet er niet aan denken 100 te worden of het eeuwige leven te hebben. Waarom we zo bang zijn oud te worden of dood te gaan begrijp ik ook niet zo goed…als je toch een mooie schone leeftijd bereikt van bijvoorbeeld 88, dan is het toch goed om te gaan lijkt me…vol geleefd, dankbaar, verlies gedragen en liefde gegeven, dan is het toch goed om door te gaan? Waarom houden we zo angstvallig vast aan het leven vanuit angst voor de dood, vanuit die angst vergeten we te leven, het is zo paradoxaal en zo waar.