Lowpoint

Dit gaat over een vrouw die in 3 jaar tijd een kind heeft gekregen en daarbij veel verlies heeft meegemaakt, eerst haar partner en daarna haar broer, de 1 vertrok en de ander ging dood. Ze is inmiddels ook zichzelf verloren, dit verhaal gaat over mij.

Ik zit aan mijn eettafel en Liv komt om de haverklap op mijn schoot, knuffels geven en aan m’n haren trekken, lief bedoeld natuurlijk maar er is niet meer zoveel over van m’n haar na 14 maanden borstvoeding en daarna het plotselinge verlies van Sander, dat is mijn broer. Het is nu bijna 2 jaar  verder. Ik voel tranen opkomen, het is nog zo kortgeleden, ik voel me jaren ouder, het leven voelt surreal en ik heb mezelf veel verteld de laatste jaren, om maar te overleven.

‘Spirituele slingers & retraites’

Ik ben er nu helemaal klaar mee, de gemaaktheid en wat ik mezelf vertel. Het is controle, een afspiegeling van de buitenwereld. Niet van wat ik van binnen voel, ik voel woede in mij, ik voel een ongekende furie die in mij raast en die ik getemd en gekooid houd, bang voor wat er naar buiten komt.

Ik realiseer me nu dat er niet zoveel te temmen valt, ik probeer dit al jaren, vanaf mijn allereerste besef dat ik mij ‘dikker’ vond dan andere jonge meisjes (ik was 5 jaar, stond in het urinehalletje van zwembad Overboord te wachten bij de flappen; ik vergeleek mijn buik met die van een vriendinnetje, het was koud en de lucht was niet te harden, ik besloot dat ik mijn buik moest gaan inhouden).

Nu ben ik bijna 40 en realiseer ik me dat er niet zoveel veranderd is, terwijl ik mij bewust ben van mijn gedachtes, lukt het me niet om eruit te breken, ik ga in cirkels en cirkels en ik word zo verdrietig hiervan. Ik heb mezelf gekooid en heb de kooi versierd met spirituele slingers en retraites, maar doorbreken heb ik nog niet gedaan, tot nu, tot ik nu voel in mijn diepste binnenste dat het genoeg is geweest, genoeg!
Mijn furie mag los, ik ben fucking boos op het leven en tegelijkertijd ben ik verliefd op haar, want ik voel, ik voel diep en dat is lang lang geleden dat ik dat mocht van mezelf…

‘ Het leven gaat door’

De dood van Sander heeft me en raakt me nog steeds op die ongekende diepte, het is zijn dood die mij heeft opengebroken, het is een wedergeboorte van mezelf, ik wist alleen niet dat dat zo gepaard ging met chaos en immens verdriet, grote hoogtes en diepe diepe dalen…het is vanuit het zwarte en het grote niets dat ik mezelf weer terugvond, mijn stem, wie ik ben en wil zijn.

Bang voor afwijzing

Nu weet ik het, maar ik word bang van mezelf, de omgeving, iedereen om me heen, alles is nu anders want ik ben anders, ik ben niet meer dezelfde Suus en eerlijk, ik weet ook niet goed wie ik dan wel ben, alsof ik in de twilightzone zit, het geboortekanaal, het donker, maar al wel in vorm, ik voel haar kloppende hart, haar vuur, haar authenticiteit, haar levenskracht en prana, ze is er en ik ben dolgelukkig dat ik haar terug gevonden heb, alleen ben ik zo bang.
Voor afwijzing, afgunst, kritiek, uitsluiting en ga zo maar door…Ik wil nu vertellen dat dat bij het leven hoort, de sussende stem in mijn hoofd die me ervan weerhoudt dit te doorvoelen. Ik denk de grootste valkuil van de spirituele beoefenaar, het gevoel ‘ergens te zijn’ van teacher zijn tot bijna verlicht, tot verlicht, ik moet erom glimlachen.

Het leven IS en ik ben er nu wel achter dat er maar weinig mensen zijn die erbij kunnen zijn, het niet beter willen maken of praten, die mij kunnen laten razen of mijn verdriet kunnen laten zijn, zonder zich ongemakkelijk te voelen of te voelen het te moeten fixen. Het valt namelijk niet te fixen. De dood valt niet op te hemelen of beter te praten, de dood neemt, ze neemt het fysieke, de vorm, waar ik zo aan gehecht ben, ze nam mijn broer en hij komt niet meer terug, nooit meer, dat is KUT en dat blijft het, punt.

De wereld raast door

Ik hou me hier veel op in, in het kader ‘het leven gaat door’ en ohhh geloof me, dat gaat het, het leven raast door en daar sta ik dan, gestript, naakt. Alles wat ik dacht wat was is niet zo, alles is anders, ik voel alleen maar leegte en de wereld raast door.